Het doen beklijven van kennis is een belangrijke uitkomst van onderwijsinspanningen. Beheersing in de leerfase, rijke representatie in het geheugen en actieve bewerking bevorderen het beklijven. Activeren van aanwezige kennis helpt om nieuwe kennis te verwerven. Belangrijk voor geheugenprestaties zijn: kennisnetwerken, encapsulaties (concepten die patiëntbevindingen verbinden met klinische en biomedische kennis), ziektescripts (het ontstaan, het onderliggende proces, en de verschijnselen en symptomen van de aandoening), en actiekennis (diagnostische procedures, behandeling).

Kennisnetwerken ontstaan door inspanningen om een tekst te begrijpen. Toepassing van kennis leidt tot begrip en legt verbindingen tussen concepten. Encapsulatievorming verloopt op vergelijkbare wijze. Ziektescripts en actiekennis zijn gebonden aan ervaring met patiënten.

De vereiste mate van beheersing (raamplan) bepaalt of voor een bepaald ziektebeeld alleen een kennisnetwerk vereist is of dat daarnaast ook kennis van ziektescripts en actiekennis vereist zijn. Kennis van de basisvakken is belangrijk voor de samenhang in het kennisbestand.

Studenten gebruiken oppervlakkige (uit het hoofd leren) en dieptestrategieën (begrip en verbinding met aanwezige kennis) om kennis te onthouden. Opleiders gebruiken nut, timing en toepassing. Nut bevordert motivatie, timing verbinding van kennis uit verschillende domeinen en toepassing de vorming van ziektescripts en het heractiveren van wegzakkende kennis. (Boshuizen HPA. Hoe kan medische kennis het beste beklijven? Tijdschrift voor Medisch Onderwijs 2006;25(6):273-278.)