Samenvatting

Inleiding: Het langetermijndoel van longitudinale communicatietrainingsprogramma’s is dat medewerkers het volgen van een communicatietraining net zo normaal gaan vinden als het volgen van bijvoorbeeld een reanimatietraining. Of een longitudinaal communicatietrainingsprogramma uiteindelijk leidt tot deze vorm van cultuurverandering is echter nog niet onderzocht. Daarom is als onderzoeksvraag gesteld: hebben ziekenhuismedewerkers die hebben deelgenomen aan de basiscursus van een longitudinaal communicatietrainingsprogramma een grotere deelnamebereidheid aan een communicatietraining dan ziekenhuismedewerkers die (nog) niet hebben deelgenomen aan een trainingsprogramma?

Methode: Om deze vraag te kunnen beantwoorden is onder het ziekenhuispersoneel van het St. Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg een gestandaardiseerde vragenlijst verspreid. De respondenten werden onderverdeeld in twee groepen: groep A bestond uit medewerkers die al deelgenomen hadden aan de basiscursus van het trainingsprogramma; groep B bestond uit medewerkers die (nog) geen basiscursus hadden gevolgd.

Resultaten: De resultaten lieten geen significante verschillen zien wat betreft de bereidheid aan de training deel te nemen, maar wel ten aanzien van de variabele attitude. Daarnaast is de voorspellende waarde van de aspecten uit de vragenlijst onderzocht. Het bleek dat drie aspecten van belang zijn.

Discussie en conclusie: Om de deelnamebereidheid van medewerkers aan de training te stimuleren, is het belangrijk a) hen de noodzaak van de training te laten inzien, b) hen te wijzen op de gevolgen die het al dan niet deelnemen aan de cursus zal hebben voor hun werk en c) hen duidelijk te maken dat zij op basis van hun kennis en ervaring kunnen bijdragen aan het succes van de training. (Natris D de, Brouwers W. De bereidheid van ziekenhuispersoneel tot deelname aan een communicatietraining. Tijdschrift voor Medisch Onderwijs 2008;27(3):120-128.)

Summary

Introduction: The long term goal of longitudinal communication training programmes is to make participation in communication training just as normal for staff members as participation in, for example, training in resuscitation. Because no studies have examined whether this is achievable, we investigated whether hospital staff who had participated in the basic course of a longitudinal communication training programme showed greater willingness to participate in further communication training compared to hospital staff who had not (yet) participated in the communication training programme.

Method: A standardised questionnaire was administered to staff members of St. Elisabeth Hospital, Tilburg. The res – pondents were divided into two groups: one group who had and one group who had not (yet) participated in the basic communication course.

Results: The results showed no significant differences between the two groups in willingness to participate in communication training. We also examined the predictive value for willingness to participate in training of the different aspects included in the questionnaire.

Discussion and conclusion: In order to stimulate the willingness of the staff to participate in the training, three aspects turned out to be relevant: a] to increase awareness of the necessity to participate in communication training; b] to point out to staff members what consequences their decision to participate in the course or not would have for their job; c] to make it clear to staff members that they can contribute tot the success of communication training, based upon their knowledge and experience. (De Natris D, Brouwers W. The willingness of hospital staff to participate in communication training. Dutch Journal of Medical Education 2008;27(3):120-128.)