Samenvatting

Inleiding: Onderwijsvernieuwing wordt meer en meer gezien als een beleidsinstrument. Dit artikel gaat over de vraag hoe dit instrument werkt, dat wil zeggen we zijn op zoek gegaan naar de betekenis van het project Modernisering van de Medische Vervolgopleidingen (MMV) voor de modernisering van de zorg.

Methode: Het onderzoek is een etnografische studie. In het onderzoek zijn diverse dataverzamelingsmethoden gebruikt, zoals documentenanalyse en formele en informele interviews. De kern van de studie zijn de observaties van het landelijke projectteam In VIVO dat verantwoordelijk is voor de implementatie van de nieuwe opleidingsplannen Obstetrie & Gynaecologie en Kindergeneeskunde.

Resultaten: De Korte Praktijkbeoordeling (KPB) is voor de MMV een icoon geworden. Niet alleen heeft dit instrument vaart gegeven aan de implementatie van de opleidingsplannen Obstetrie & Gynaecologie en Kindergeneeskunde, het maakt ook voor zowel de betrokkenen als beleidsmakers zichtbaar dat er iets gebeurt dan wel gebeuren moet. Beleidsmatige doelen die de overheid heeft verbonden aan de modernisering van de vervolgopleiding, zoals de verdere ontwikkeling van taakherschikking en radicale inkorting van de opleiding, blijven echter voor een groot aantal betrokkenen buiten beeld. Onbedoeld en onvoorzien kan de modernisering van de vervolgopleiding versmallen tot de invoering van enkele toetsinstrumenten.

Conclusie en discussie: Op basis van zowel een beleidsanalyse als etnografisch onderzoek in de medische praktijk worden in dit artikel drie thema’s ontwikkeld die mogelijk wel de MMV kunnen verbinden aan de modernisering van de zorg, te weten patiëntveiligheid, overdracht van informatie en continuïteit van zorg. (De Bont A de, Wallenburg I, Heineman MJ, Luijk SJ. van, Diemen-Steenvoorde JAAM van, Scheele F, Meurs P. Onderwijsvernieuwing als beleidsinstrument. Over de modernisering van de medische vervolgopleidingen. Tijdschrift voor Medisch Onderwijs 2008;27(6):316-322.)

Summary

Introduction: Educational reform is increasingly regarded as an instrument for the government to improve the quality of health care. This article considers how this policy instrument works by examining what modernising postgraduate specialty training means in terms of government policy.

Method: We conducted an ethnographic study and collected data through document analysis, formal interviews and informal interviews. The core data for this study were obtained from observation of the national In VIVO project team, which is responsible for the implementation of educational reform in postgraduate training in Obstetrics/Gynaecology and Paediatrics. In addition we observed trainees during work and training.

Results: The introduction of new educational instruments, in particular Directly Observed Procedures (DOP), has accelerated the modernisation of postgraduate training. It was a sign to stakeholders and policy makers that training was actually changing. However, as a result the impression may have been created that educational reform is limited to new educational instruments, while the policy goals pursued by the government through educational reform, such as reallocation of tasks in health care and a radical reduction in the length of postgraduate training, have remained hidden to many stakeholders. It is not easy to motivate clinician-teachers to pursue these policy goals, the more so since the initial policy goals are only partially relevant to medical practice. Based upon a policy analysis and an ethnographic study in clinical practice three alternative themes were developed which may link reform of postgraduate specialist training to modernisation of health care: patient safety, transfer of information, and continuity of care. (Bont Ade, Wallenburg I, Heineman MJ, Luijk SJ van, Diemen-Steenvoorde JAAM van, Scheele F, Meurs P. Educational reform as a policy instrument. About modernising postgraduate specialist training. Dutch Journal of Medical Education 2008:27(6):316-322.)