Ieder mens moet het maar zelf zien uit te vinden, hoe hij in het leven wil staan. Onze dagelijkse ervaringen staan daarbij voorop en zijn een uitstekend hulpmiddel. Bijvoorbeeld: intieme relaties geven vorm en betekenis aan ons leven. Relaties – met de subkenmerken liefde, vriendschap, altruïsme, betrokkenheid enzovoorts – zijn bouwstenen voor wie en wat wij zijn en willen zijn. De geboorte van een kind, de ziekte van een familielid, een gezamenlijke geschiedenis als goede vrienden: dit alles verschaft ons nieuwe inzichten, een betere en meer adequate visie op het leven en de eigen rol daarin.

‘Echte’ ervaring is weliswaar een belangrijke bron voor de morele attitudevorming, maar dat kan nimmer de enige bron zijn. Reflectie alleen is onvoldoende voor volwassen morele oordeelsvorming, simpelweg omdat wij te weinig meemaken. Hongersnood, moord, kindermishandeling, dierproeven, oorlog of een dictatuur: wij hebben er een (moreel) oordeel over, zonder dat wij dit noodzakelijkerwijs aan den lijve hebben ondervonden. Er is dus meer voeding nodig. In welke zin kan fictie – literatuur, toneel, film – daarbij helpen? Fictie schenkt ons gedetailleerde beelden, indringende beschrijvingen van levens en karakters, plus de complexiteit hiervan. Voedingsstof voor morele overwegingen dus. Hoe? Door te wijzen op de subtiliteiten van zaken die onze aandacht verdienen, scherpt fictie ons vermogen aan om morele nuances te onderscheiden. Behalve het vermogen tot ontroering heeft fictie dus morele kracht. Fictie is zelfs een bron van kennis, maar dat wordt al te vaak onderschat.