Samenvatting

Doel: Bepalen of een trainingsprogramma ter bevordering van de communicatieve vaardigheden van huisartsen bij lageluchtweginfecties, resulteert in de verwerving en handhaving van deze vaardigheden zonder de duur van het consult te verlengen. Het programma bestond uit contextgebonden leerervaringen en ‘peer review’ van transcripten van simulatiepatiëntconsulten in de eigen praktijk.

Methoden: Een ‘pre-test-post-test’-evaluatie van de training in communicatieve vaardigheden van 20 huisartsen. Transcripten van simulatiepatiëntconsulten vóór, direct en zes maanden na een trainingseminar werden geanalyseerd en vergeleken. Om de competentie van de huisartsen in het toepassen van de vaardigheden te toetsen, werden de transcripten gescoord op specifieke items.

Resultaten: Na de training pasten de huisartsen de communicatieve vaardigheden toe en deze vaardigheden bleven behouden op de lange termijn zonder dat de consultduur beïnvloed werd.

Discussie en conclusie: Een grotendeels contextgebonden communicatietraining, met de mogelijkheid deze vaardigheden te oefenen met simulatiepatiënten tijdens het spreekuur en zonder beïnvloeding van de consultduur, stellen huisartsen in staat specifieke communicatieve vaardigheden voor lageluchtweginfecties succesvol toe te passen. Een uniek kenmerk van de training was het geven en ontvangen van feedback op de transcripten (peer review) van de simulatiepatiëntconsulten. (Cals JWL, Scheppers NAM, Hopstaken RM, Hood K, Dinant G-J, Goetssch H, Butler CC. Een contextgebonden training voor huisartsen in communicatieve vaardigheden bij lageluchtweginfecties. Tijdschrift voor Medisch Onderwijs 2008;27(3):137-146.)

Summary

Objective: To investigate if a training programme of communication skills in consultations about lower airway infection for general practitioners including context-rich learning experiences and peer review of consultation transcripts results in the acquisition and retention of enhanced communication skills while preserving adequate time management of consultations.

Methods: A pre-test – post-test study among 20 general practitioners evaluated whether a communication skills programme resulted in enhanced communication skills. Consultations with simulated patients in routine practice were audiotaped before and within two weeks and 6 months after attendance of communication skills training. The audio – taped consultations were analysed and the duration was measured. Transcripts were scored on specific skills to determine the short-term and long-term effects of training on the general practitioners’ communication skills.

Results: The results show that the GPs acquired key communication skills and retained these during 6 months. The duration of the consultations remained within normal range for primary care.

Discussion and conclusion: Specific communication skills for acute bronchitis can be successfully acquired by GPs through context-rich communication training with peer review of transcripts of consultations with simulated patients, without making consultation length unfeasible. This approach appears to be useful for enhancing communication skills competence in general practice. (Cals JWL, Scheppers NAM, Hopstaken RM, Hood K, Dinant G-J, Goettsch H, Butler CC. Context-related communication skills training for general practice consultations about lower airway infections. Dutch Journal of Medical Education 2008;27(3):137-146.)